czwartek, 24 października 2013

Wieczni malkontenci...

Czy zadaliscie sobie kiedys pytanie, co osiagneliscie w zyciu? Jesli tak, to pewnie wiekszosc z Was, mimo znaczacych dokonan pozostaje wiecznymi malkontentami, aspirujacymi o wiecej, o lepiej, o bardziej....

Nie bede pisac wywodow, dotyczacych naszego spoleczenstwa, zyjacego w ciaglym biegu, i szukajacego coraz wiekszych mozliwosci konsumpcyjnych, poniewaz artykulami tego typu zalane sa prawie wszystkie kobiece pisma i gazety. Pragne podzielic sie z Wami moja refleksja, na temat naszego wiecznego niezadowolenia, i ogolnego braku satysfakcji, ktory dotyczy mnie osobiscie, ale rowniez wielu z Was.....

zrodlo internet

Urodzilam sie u komunistycznej Polsce lat osiemdziesiatych,  mimo iz nie pamietam ogolnych brakow w sklepowych dostawach, milo wspominam dlugi czas spedzony przed Supersamem, czekajac na moja mame, wiecznie stojaca w  niekonczacych sie kolejkach. Pamietam jednak, ze banany i pomarancze byly od swieta, i doskonale pamietam smak mojego pierwszego niemieckiego wafelka czekoladowego Hanuta. Pamietam dzien, gdy moi rodzice przyniesli z Pewexu  radiomagnetofon Sony, i bylo to wydazeniem roku. Pamietam rowniez zabawki, zakupione w tym dewizowym sklepie, moje pierwsze klocki Lego, lalke Diane firmy Simba, i zapach rozu do policzkow firmy Bourjois mojej mamy. Jako dziecko, nie dokonca rozumialam, ze sytuacja finansowa mojej rodziny nie zawsze jest lekka, gdyz moje kolezanki z podstawowki, znajdowaly sie w podobnej. Z czasem, zaczelem pojmowac, ze sa ludzie, majacy zdecydowanie wieksze dochody od moich rodzicow, dla ktorych zycie bylo latwiejsze. Jednak latwiejsze nie zawsze oznacza bardziej kolorowe czy  wesole. Swoje dziecinstwo uwazam, za niezwykle udane. Mam wspaniale wspomnienia, i czesto do nich wracam, uwazajac owczesny okres szkoly podstawowej za najlepszy w moim zyciu. Jestem dzieckiem upadajacego muru, upadajacego systemu, upadajacego kraju, ktory jak Feniks z popiolu narodzil sie na nowo. 

Odkad siegam pamiecia, nauczono mnie cieszyc sie z drobiazgow, radowac z malych rzeczy, byc usatysfakcjonowana posiadajac niewiele. I do tej pory potrafie cieszyc sie z niewielkich i malowartosciowych przedmiotow, ktore sa naprawde skierowane do mnie, i odzwierciedlaja mnie i moja osobowosc, niz z wielu nic nieznaczacych kosztownych prezentow. Najnowsza ksiazka autora ktorego uwielbiam, lub nowy komiks Thorgala, potrafi sprawic mi wiecej radosci niz markowe perfumy czy cichy. Jednak ciagle czuje niedosy, wszedobylski glod... Dotyczy to zarowno strefy zawodowej, jak i intymnej. W pracy, bez przerwy staram sie udowodnic sobie i innym, ze jestem warta wiecej niz mysla, ze potrafie sprostac wyzwania, i stanac na wysokosci zadania... ze nic nie jest mi obce, ze dam rade, ze potrafie, ze cos osiagne. Wczesniej wytyczone cele, przeradzaja sie w kolejne, gdy tylko zostana osiagniete.W zyciu prywatnym, mam wrazenie prowadzic odwieczny konkurs, z sama soba i swoja egzystencja.Czasami moze byc to zabawne, lecz niestety jest to coraz bardziej irytujace i meczace dla moich najblizszych.... Zadalam sobie ostatnio pytanie, dlaczego ciagle i za wszelka cene daze do "tego idealu", dlaczego zawsze chce cos wiecej..... Nie potrafie odsapnac, powiedziec dosyc, zadowolic sie i cieszyc tym co mam.... Niestety zauwazylam, ze ta sytuacja nie jest obca moim przyjaciolkom i kolezankom.One rowniez ciagle daza do osiagniecia "szlachetnego celu" Jedna wykazuje sie zawodowo, wspinajac sie po szczeblach kariery, i blyszczac i brylujac w pracy, a mimo to jest niespelniona i niezadowolona ze swoich osiagniec, ktore jej zdaniem moglyby byc lepsze. Kolejna kolezanka, zdecydowala sie na zrzucenie kilku kilogramow, i mimo ze stracila juz dwa rozmiary, i naprawde swietnie wyglada, nadal tego nie widzi, ogladajac sie w lustrze.Efektem jest niezadowolenie z brzucha, ud, i wieczna dieta. Inna kolezanka, po kilku latach malzenstwa, stwierdzila ze jednak poszuka kogos lepszego niz jej prawie idealny facet, bo swietny, kochajacy, przystojny i inteligentny maz to jednak za malo. Ona chce czegos wiecej. Ale gdy zapytalam sie czego konkretnie, nie potrafila mi odpowiedziec.
No wlasnie, chcemy ciagle wiecej... lepiej... bardziej..... a tak na prawde sami nie wiemy co jest naszym punktem docelowym. Im mamy mniej, tym bardziej sie z tego cieszymy. Im posiadamy wiecej tym bardziej jestesmy spragnieni i zachlanni. Nauczmy sie cieszyc tym co mamy, kosztowac smaku kazdego dnia, waloryzowac kazda chwile, celebrowac kazde osiagniecie. Po prostu stanmy sie ludzmi usatysfakcjonowanymi, a nareszcie bedziemy szczesliwi.....

Martin: O czym piszesz???
Ja: O wiecznych malkontentach, ktorzy nigdy nie sa zadowoleni z tego co posiadaja i co osiagneli.
Martin: Oooo! Piszesz o sobie?!?
Ja: No comment!!! :)

7 komentarzy:

  1. Prawda, wszystko prawda. To chyba wpisane jest w pokolenie Twoje, moje i te młodsze... Bo przecież było nam dobrze! Bo skoro miało się niewiele, a potem trochę więcej, to czemu nie mieć jeszcze fajniej? Ja winię moich rodziców - ale "winię" z przymrużeniem oka. Od dziecka słyszałam, że jestem najmądrzejsza, najzdolniejsza, najśliczniejsza, że mogę mieć, co tylko sobie wymarzę, że zasługuję na wszystko, co najlepsze. I nie było to rozpieszczanie, choć akurat nigdy nie miałam na co narzekać. Była to po prostu tak głęboka wiara we mnie, w moje możliwości, że wyrosłam w przekonaniu, że naprawdę mogę zwojować cały świat. A skoro do tej pory nie zwojowałam, to jak to? przecież życie dało i daje mi wszystko, o czym mogę zamarzyć. Przez to podkreślanie mojej wartości i budowanie mojej pewności siebie przez moich rodziców, przez ich nieskończoną miłość i wsparcie, nauczyłam się rzeczywiście myśleć, że mogę wszystko. Więc skoro nie mam wszystkiego, pracuję i walczę dalej. I to chyba właśnie trochę upośledza. I budzi owo malkontenctwo :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Tak jest rzeczywiscie - jako pokolenie lat 80-tych, widzielismy i przezylismy duzo zmian. I fajnie jest miec wspomnienia pierwszych zachodnich rzeczy w prl-owskiej PL. To jednak z czasem jest zapomninane - kiedys nie bylo prawie nic a dzis jest wszedzie wszystkiego i wlasciwie tylko budzet moze nas ograniczyc. Ja w kazdym razie ciesze sie z najmniejszych rzeczy jakie mnie otaczaja i mam nadzieje, ze to sie nigdy nie zmieni.

    OdpowiedzUsuń
  3. Moim zdaniem to współczesny świat i ludzie wywołują w nas poczucie niedosytu. Rodzice niby mówią dzieciom, żeby robiły z życiu to co je interesuje, co sprawia im radość, ale najlepiej gdyby wybrały zawód lekarza lub prawnika. Mam wrażenie, że nasi rodzice, ponieważ sami żyli w ciężkich czasach, chcą abyśmy my mieli to czego oni nie mieli. Na swoich dzieciach spełniają swoje ambicje. A przecież każde studia i każdy zawód jest w stanie zapewnić nam życie jeśli jesteśmy w tym dobrzy... Co z tego że skończysz medycynę, jeśli będziesz beznadziejnym lekarzem, a praca będzie dla ciebie udręką? Znam ludzi, którzy na prawdę nic nie mają a potrafią cieszyć się życiem, kochają się i nie narzekają. Myślę, że nie jeden bogaty człowiek mógłby im pozazdrościć tego entuzjazmu, uśmiechu i otwartości na drugiego człowieka. Rzeczy materialne cieszą tylko przez chwilę. Z czasem robią się one codzienne i przestajemy je dostrzegać. To nasze przeżycia, wspólne chwile, dzielenie się z innymi daje prawdziwą radość i satysfakcje. Człowiek powinien tak gospodarować swój czas, aby każdego dnia znalazł chwilę na zrobienie czegoś dla siebie.

    OdpowiedzUsuń
  4. Moim zdaniem to współczesny świat i ludzie wywołują w nas poczucie niedosytu. Rodzice niby mówią dzieciom, żeby robiły z życiu to co je interesuje, co sprawia im radość, ale najlepiej gdyby wybrały zawód lekarza lub prawnika. Mam wrażenie, że nasi rodzice, ponieważ sami żyli w ciężkich czasach, chcą abyśmy my mieli to czego oni nie mieli. Na swoich dzieciach spełniają swoje ambicje. A przecież każde studia i każdy zawód jest w stanie zapewnić nam życie jeśli jesteśmy w tym dobrzy... Co z tego że skończysz medycynę, jeśli będziesz beznadziejnym lekarzem, a praca będzie dla ciebie udręką? Znam ludzi, którzy na prawdę nic nie mają a potrafią cieszyć się życiem, kochają się i nie narzekają. Myślę, że nie jeden bogaty człowiek mógłby im pozazdrościć tego entuzjazmu, uśmiechu i otwartości na drugiego człowieka. Rzeczy materialne cieszą tylko przez chwilę. Z czasem robią się one codzienne i przestajemy je dostrzegać. To nasze przeżycia, wspólne chwile, dzielenie się z innymi daje prawdziwą radość i satysfakcje.

    OdpowiedzUsuń
  5. Ja cierpię raczej na "Syndrom Polyanny", która dostała w prezencie zamiast lalki, kule, ale postanowiła się ucieszyć nawet z nich:) Podoba mi się wszystko i zawsze, a wrodzone lenistwo pozwala zatrzymać się w odpowiednim punkcie. Mogę sprawiać przez to wrażenie infantylnej lub mało ambitnej, nie interesuje mnie to:), najważniejsze, że nie jestem wiecznie sfrustrowana ... pozdr

    OdpowiedzUsuń
  6. Znam dziewczynkę , która kiedy była mała potrafiła cieszyć się z każdego drobiazgu jaki dostała od bliskich. Była to np.zwykła " kulkowa" (jak ją nazywała) guma do żucia. Radość sprawiała jej każda tzw. " duperelka" . Teraz kiedy jest już dorosłą kobietą niekiedy nie pamięta, że można cieszyć się z drobiazgów.Z kubka z napisem London :) , czy z folkowych podstawków pod kubeczki, no ale tak to już jest w życiu. Niekiedy wszyscy zapominamy ,że cieszą nie tylko wielkie rzeczy.Zycie składa się z drobiazgów, które układają się w całość i potem stają się wielkimi rzeczami. Nie do końca zgadzam się natomiast z tym, co napisała Marta W., że : "rzeczy materialne cieszą tylko przez chwilę. Z czasem robią się one codzienne i przestajemy je dostrzegać. " Ja mam rzeczy, które cieszą mnie od wielu lat, kocham je i zauważam na każdym kroku.Dają mi one piękne wspomnienia. Ale niewątpliwie prawdą jest , że nasze przeżycia, wspólne chwile oraz dzielenie się i pomaganie innym dają satysfakcję i radość z tego co robimy w życiu. Powinniśmy nauczyć się cieszyć z tego co aktualnie daje nam los .Ale cóż złego jest też w tym , ze dążymy do własnych celów, spełniamy swoje marzenia i ambicje, ( nie zawsze i nie koniecznie są to ambicje rodziców ) . Byleby to tylko nie zakłóciło równowagi w naszym codziennym życiu. Człowiek powinien żyć tak, aby zawsze mógł sobie bez wstydu w lustrze spojrzeć w twarz i wtedy wszystko będzie ok. Pozdrawiam Cię Malkontentko :) ( myślę , że przesadziłaś oceniając się tak krytycznie :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Polacy to dopiero są wieczni malkontenci. :) wiecznie jęczą i nic się im nie podoba. I to ciągłe narzekanie :( Bez względu na wiek, gdy spotkam w Polsce znajomego ciągle słyszę , jak mu jest źle i jak ciężko. A jak to mnie jest dobrze, bo mieszkam i pracuję za granicą . Mam 36 lat i wszystko co osiągnełam zawdzieczam sobie i swojej pracy. Mieszkam w Norwegii, tu ludzie są na prawdę inni.Ja cieszę sie ze wszystkiego co mnie otacza i z tego co osiągnęłam.

    OdpowiedzUsuń