Na emigracji w Paryzu.

Nie wyjechalam z Polski w celu polepszenia swojego bytu, ani w celach zarobkowych. Opuscilam kraj, gdyz bylam szalenie zakochana, a to ze akurat mialam we Francji prace, dzieki ktorej moglam sie utrzymac, bylo czystym przypadkiem.

Nigdy nie zastanawialam sie nad tym czy kiedys wyemigruje za granice. Tak na prawde, to nawet nie podejrzewalam, ze kiedykolwiek wyjede po za Polske. Lata dziewiedziesiate, byly oczywiscie latami przelomowymi w historii naszego kraju, zmainy nastepowaly w tepie blyskawicznym, lecz ja mieszkalam sobie spokojnie w Lodzi, i jedyne zmiany jakie widzialam, to coraz wieksza ilosc produktow na osiedlowym ryneczku. W tamtym okresie emigracja zarobkowa, nie byla jeszcze tak bardzo popularna jak dzis, a drugim jezykiem obowiazujacym w Anglii nie byl jeszcze jezyk polski. Wiec gdy zaproponowano mi kontrakt z paryska agencja mody, mama, tata i ja, tak na prawde nie wiedzielismy co z tym fantem zrobic. Strach, obawa, niepewnosc, ale jednoczesnie ekscytacja, radosc, ciekawosc i mozliwosc odkrycia « wielkiego swiata » Spakowalam torbe podrozna, wsiadlam do prawie pustego samolotu Air France i kilka godzin pozniej przechadzalam sie juz po Paryzu….

Poczatki byly bardzo kolorowe, mieszkanie i kieszonkowe gwarantowala agencja, bez wzgledu na to czy pracowalam czy nie. Jednak gdy w pewnym momencie postanowilam przeprowadzic sie do stolicy Francji na stale, musialam sama wziac los w swoje rece. Jako sidemnastoletnia dziewczyna, zalozylam konto we francuskim banku, kupilam swoja pierwsza komorke, wynajelam mieszkanie. Pierwsza wyplata…. No coz, oplacilam czynsz, rachunki za prad, gaz i wode. Reszte roztrwonilam w sklepach z ciuchami i perfumeriach. Zapomnialam chyba, ze lodowka nie napelni sie sama. Przez caly miesiac prawie przymieralam glodem, i jeszcze sie stresowalam czy zarobie wystarczajaco, aby w przyszlym miesiacu miec na wszystkie oplaty. Po mojej pierwszej finansowej porazce, nauczylam sie natychmiastowo, jak zarzdzac budzetem, i tak sie rzadzic , aby zawsze mi na wszystko starczalo.. Wracajac do Lodzi, nie potrafilam juz odnalezc sie w gronie moich rowiesnikow. Oni mieli problemy zwiazane z ich nastoletnim zyciem, ja mialam problemy osoby doroslej.

Mieszkajac w Paryzu, poznalam mnostwo roznych osob, w wiekszosci Francuzow. Moje polskie kontakty ograniczly sie do kilku kolezanek modelek, i tak tez pozostalo do dzisiaj. Mysle, ze to dzieki temu udalo mi sie w pelni zintegrowac z tutejszym otoczeniem. Blyskawicznie nauczylam sie jezyka francuskiego, bo bez tego nie da sie w tym kraju absolutnie funkcjonowac.

We Francji nauczylam sie jak prowadzic dom, jak robic zakupy, jak gotowac, jak dbac o siebie. Prawdziwa szkola zycia, ktora czasami dawala mi niezle w kosc. Bylo chwilami wspaniale i cudownie. Wizyty w muzeach, kina, teatry, wieczorne wyjscia do restauracji i do tutejszych klubow. Jednak czasami bywalo strasznie ciezko, smutno i przykro. Przeplakalam w poduszke wiele nocy, i bardzo chcialam wrocic do siebie, do domu, do rodzicow. Balam sie jednak, ze zostanie to uznane przez moje otoczenie jako porazka. Wstydzilam sie, nie chcialam byc ta, ktora wraca z podwinietym ogonem.

Dwa tygodnie temu, gdy wyladowalam z Ofelcia na izbie przyjec jednego z lodzkich szpitali, ogarnal mnie paniczny strach. Mojemu trzymiesiecznemu malenstwu wykryli zapalenie pluc. Byl to dla mnie szok, ciezar ktorego nie moglam uniesc sama. Mimo iz byli ze mna moi kochani rodzice, czulam sie calkowicie zagubiona. Nie potrafilam sie odnalezc. Wizja pozostania z mala w lodzkim szpitalu mnie przerazala. Nie wynikalo to z braku zaufania do naszych polskich lekarzy i sluzby zdrowia. Ja sie po prostu czulam nie na swoim miejscu. Czulam sie obco, w tym szpitalu wsrod tych ludzi. Czulam sie daleko od domu…..Plakalam ze strachu o moja coreczke, z bezsilnosci i z braku wplywu na ta cala przykra sytuacje. Plakalam gdyz nie bylam u siebie. Chcialam wrocic do Francj, do Paryza, do domu….

To wlasnie wtedy, zdalam sobie sprawe, ze po tylu latach emigracji, moje miejsce na ziemi nie jest juz w Lodzi, w domu u rodzicow, lecz w Paryzu przy Martinie. To tu jest moj dom, pod wzgledem fizycznym i emocjonalnym. To tu czuje sie u siebie, tutaj mam przyjaciol i znajomych, tutaj znam kazdy zakatek. To tutaj idac na ryneczek, spotykam pol okolicy i rozmawiamy o ostatnich wydazeniach, ktore mialy miejsce. To tutaj wiem co wlozyc do koszyka, aby ugotowac obiad, i robie to bez zastanowienia i ogladania opakowan. To tutaj otwierajac plotkarskie czasopisma, wiem kto gra w ktorym serialu, a kto wygral ostatni Taniec z Gwiazdami. To tutaj wiem, kto jest wykonawca piosenki nadawanej w radio. To tutaj mam dom, meza i dzieci…………

Francuscy przyjaciele mowia o mnie ze jestem Polka z urodzenia, ale Francuska z adopcji.

Kocham Polske, i bardzo mi jej brakuje, czuje sie Polka. Jednak kocham Francje, i nie wiem czy juz moglabym bez niej zyc. Moja emigracja sie zakonczyla. Teraz wiem, ze to tutaj jestem u siebie…..

Tu jest moj dom…………