a dzis sentymentalnie....

Mialo byc o mojej podrozy samolotem z dziewczynkami, o pobycie w Polsce i o zapaleniu pluc Ofelci, czyli dlaczego bylam nieobecna, ale bedzie o czyms zupelnie innym J

Dzis po poludniu, wyskoczylam na spacer z mala, gdyz przez chwilke, niebo sie przejasnilo i przestalo padac. Wybralam sie na kilku kilometrowy marsz wokol jeziora, Ofelcia zadowolona bo pobedzie na dworze, moje uda i pupa tez beda zadowolone bo poruszaja sie i spala troche pociazowego tluszczu. Tak wiec wskoczylam w legingsy, puchowke i sportowe buty. Wlosy zwiazalam w kitke, i pomimo sportowego stylu, postanowilam sie choc troche pomalowac. No a jesli spotkam kogos znajomego ? Nie koniecznie musi byc widac ze mam zarwane nocki od ponad trzech miesiecy. Po za tym puder brazujacy nadaje twarzy wyrazistosci J No i tak sobie maszerujac szybciutko, doszlam az pod liceum , ktore znajduje sie niedalego mojego domu. Wlasnie nastapil koniec lekcji, i grono mlodych ludzi wyleglo na ulice. Zarowno dziewczyny jak i chlopcy, nie wygladali na swoje 16 czy 17 lat. Wyfarbowane wlosy, buty na wysokim obcasie, mocne makijaze. Wcale sie nie dziwie, ze faceci daja sie nabrac i wierza, gdy smarkule uparcie im wmawiaja ze maja 25 lat. Chlopcy, w wiekszosci modnie ubrani, z bujnymi czuprynami na glowach i w obcislych jeansach, wygladali na troszke mlodszych (a moze to po prostu efekt tradziku ?) Zblizajac sie do szkoly, zwolnilam tempo marszu. Chcialam popatrzec na tych rozesmianych ludzi, delektowac sie ich mlodoscia. Dopadla mnie nostalgia, i wrocily wspomnienia z okresu gdy ja tez mialam te nascie lat. Z czasow moich pierwszych wyjazdow, pierwszyc przyjazni, pierwszej milosci.

Gdy w 1999 roku, przyjechalam do Paryza w okresie wakacyjnym, zamieszkalam w « models appartament » bylo nas piec mlodych, nastoletnich dziewczyn, kazda z innego konca swiata. Przez trzy miesiace, mieszkalysmy razem, jadlysmy razem, smialysmy sie razem. Dzis po latach, nadal mam kontakt z niektorymi z nich. Pierwsza, mimo wyjatkowo rozrywkowego i imprezowego charakteru, lubiaca zabawe, ekscesy i uzywki, dzis jest szczesliwa mama dwoch chlopcow. Zyje w Stanach, prowadzi biologiczna uprawe warzyw i owocow, i pisze bloga o zyciu ekomamy J Druga, zakonczyla prace modelki wyjatkowo szybko, gdyz wdala sie w bardzo toksyczny zwiazek, z ktorego na szczescie udalo sie jej wyrwac. Pamiatka po nieudanej relacji damsko meskiej i latach terroru psychicznego jest jej nastoletni syn, dla ktorego postanowila zyc ponownie. Dzis jest pilotem helikopterow, i prowadzi swoja wlasna szkole. Trzecia, ktora byla topowa modelka koncowki lat dziewiedziesiatych, miala przed soba swietlana przyszlosc. Oprocz pieknej urody, natura obdarzyla ja nieprzecietna inteligencja. Studiowala na Sorbonie, i miala wielkie wizje na przyszlosc. Niestety swiat modelingu zawrocil jej w glowie, i zycie nocne Paryza pochlonelo ja bez reszty. Kilka lat temu, spotkalam ja w jednym z tutejszych klubow. Szara, zmarnowana, zmeczona zyciem, bez pomyslu na jutro. Od znajomego PRa, dowiedzialam sie, ze zarabia na zycie spotykajac sie z dojrzalymi mezczyznami. Czwarta, ostatnia z nich, byla osiemnastoletnia mezatka. Jej ukochany byl bardzo zamoznym, i zdecydowanie starszym mezczyzna. Ciagle klotnie telefoniczne, sprawialy ze czula sie bardzo zle, i z dnia na dzien pograzala sie w depresji. Spotkalam ja dokladnie 6 lat pozniej na pokazie Ralpha Laurena w Hong Kongu. Byla fizycznym, psychicznym i emocjonalnym wrakiem czlowieka. Podczas przerw w przygotowaniach do pokazu, wciagala kokaine w toalecie. Nigdy wiecej jej nie spotkalam.

Bylysmy kolezankami, przyjaciolkami, osobami bliskimi. Mialysmy nascie lat, wspolne zainteresowania, wspaniale plany na przyszlosc, wielkie marzenia i ogromne checi. Bylysmy radosne i mlode, tak jak te dzieciaki ktore obserwowalam dzis pod szkola. Kazda z nas poszla w swoja strone. Kazda podjela inne decyzje zyciowe, ktore nastepnie wplynely na cale nasze zycie. A teraz « kosci zostaly rzucone » My juz wybralysmy kierunek, ktorym podazamy, ale przed tmi nastolatkami, zycie i swiat stoja otworem. Oby go nie zmarnowaly. A na razie niech kozystaja, niech sie bawia, niech czuja ze zyja, aby za kilkanascie lat siegnac wstecz do swoich wspomnien i powiedziec « warto bylo »