Edukacja po francusku - część pierwsza

Dla jednych priorytetem są umalowane paznokcie, dla innych będzie to ugotowany obiad i posprzątany dom.  Niektórzy na pierwszym miejscu stawiają drogi i dobry samochód, inni preferują wyjazdy na wakacje w różne zakątki świata. Są osoby, dla których najważniejsza będzie błyskotliwa kariera, i osiągniecia zawodowe, podczas gdy inni preferują poświęcić się rodzinie. Moim priorytetem w tym roku miał być blog, ale wyszło troszkę inaczej, gdyż ostatnimi miesiącami ciężko pracowałam nad pasjonującym projektem, o którym dowiecie się już wkrótce.  Tak, więc różnie to bywa z tymi priorytetami, ulegają one zmianie, w zależności od sytuacji życiowej, czasu i miejsca. I jeśli w Polsce, priorytetem dla każdej (no może prawie) matki jest jej dziecko, o tyle we Francji, a właściwie w Paryżu, sprawa wygląda zupełnie inaczej.

W maju, przez mój dom, przewinęła się „polska plaga gości” Ten przesympatyczny nalot, odbył się z okazji chrzcin mojej malutkiej Ophelci. Tak, więc przez prawie dwa tygodnie, gościłam u siebie rodziców, siostrę z dwójką swoich dzieci, i przyjaciółkę z mężem oraz ich dwójką pociech. Marta moja siostra, wie, że wychowuje swoje córeczki „po francusku” i sama, stara się podobnie wychować swoje dzieci, co nie jest łatwą sprawą mieszkając w kraju nad Wisłą. Moja przyjaciółka, swoje maluchy wychowuje po polsku, i tak naprawdę po raz pierwszy, zetknęła się z tutejszymi metodami wychowawczymi, podczas swojego pobytu. Rezultatem tej konfrontacji polsko – francuskiej, były bardzo interesujące i konstruktywne rozmowy, które ukazały nam, jak bardzo dwa kraje różnią się od siebie, podejściem do dzieci i spraw z nimi związanych.

Dla polskiej matki, priorytetem jest dziecko, co oczywiście wyda się Wam całkowicie naturalne, drodzy czytelnicy. Jednak, tutaj w Paryżu, wygląda to inaczej. Priorytetem dla francuskiej matki, jest przede wszystkim ona sama. Oczywiście, nie zapomina o swoim maleństwie, jednak czuje się równie ważna, co ono, i zaspokaja również swoje potrzeby. Polskie matki, co zauważyłam z wielu obserwacji podczas pobytów w rodzinnym mieście, poświęcają swoim dzieciom cały swój czas wolny, ale również całą swoją osobę. Francuskie matki, uważają, że każdy członek rodziny ma prawo, aby zagospodarować, choć chwilę na swoje przyjemności. Dlatego też, tutejsze matki, bez żadnych wyrzutów sumienia, w sobotnie popołudnie przesiedzą w salonie fryzjerskim, czy u kosmetyczki, aby wieczorem wyjść z mężem na kolacje tete à tete. Bo zaraz po swojej osobie, równie ważny jest partner francuskiej matki. Mimo to tutejsze dzieci, nie czują się odrzucone, i w przeciwieństwie do polskich, od małego uczone są, że jest czas na wszystko. Muszą zrozumieć i zaakceptować, że ich matki, oprócz sprawowania swojej „domowej roli” opiekunki, pocieszycielki, niani, kucharki czy bratniej duszy, są również kobietami, mającymi swoje potrzeby. Przykładem tego morze być, moje ostatnie spotkanie z koleżanką, z którą umówiłyśmy się w piątkowy wieczór. Lilianka i Ophecia zostały ze swoim tatą w domu. Na pytanie starszej córki, dokąd wychodzę, odpowiedziałam, że idę się spotkać, z Elise, koleżanką, która jest jednocześnie mamą jednej z przyjaciółek mojej córeczki. Mój mały szkrab, wydął usteczka w niezadowoleniu, mówiąc, że ona też, gdyż chce się bawić z koleżanką. Wytłumaczyłam jej, że dziś spotykają się tylko mamusie, bo potrzebują porozmawiać, i pośmiać się w towarzystwie dorosłych, a ona z dziećmi, spotka się w innym terminie. Wytłumaczyłam jej, że przecież ona też czasami spędza popołudnia sama u swoich przyjaciółek, więc i ja robię to samo, ponieważ każdy ma prawo do wolnego czasu i zabawy. Oczywiście, że Lilka nie przejawiała entuzjazmu spowodowanego moim wyjściem, ale ze zrozumieniem pokiwała głową, i życzyła miłego wieczoru.

Tutejsze dzieci, w przeciwieństwie do polskich, są również uczone, że wieczory to czas, który jest przeznaczony wyłącznie dla dorosłych. Płaczące, ociągające się ze spaniem, rozdrażnione dzieciaki, należą tutaj do rzadkości. Większość maluchów, już od samego początku uczona jest samodzielnego zasypiania w swoim łóżeczku, bez wcześniejszego, typowo polskiego usypiania. Pamiętam, że po narodzinach Lilki, wiele osób w Polsce, pytało się jak usypiam małą, i większość z nich była bardzo zdziwiona, moją odpowiedzią. Lilka usypia sama w łóżeczku. Na kursie rodzenia, tłumaczono nam, że najważniejszą rzeczą dotyczącą wychowania dziecka jest stały rytm i obserwacja, już w okresie noworodkowym. Tak, więc codziennie, starałam się mieć podobny grafik, zwłaszcza ten wieczorny. I gdy tylko widziałam, moim czujnym okiem objawy zmęczenia, u córeczek, natychmiastowo odkładałam je do łóżeczka, pozostawiając z przytulanką. Również w nocy, nie zrywałam się natychmiastowo, na każdy, nawet najmniejszy jęk. Początkowo, oczywiście karmiłam na żądanie, lecz po skończeniu u córeczek trzeciego miesiąca, starałam się wyregulować, ich pory posiłków, i oczywiście wyeliminować karmienie nocne. Tak, więc gdy dziewczynki, budziły się w nocy na karmienie, starałam się, zamiast natychmiast aplikować butelkę, poczekać chwilkę, pogłaskać, pomiźać, poszeptać. Oczywiście, początkowo kwilenie przeradzało się w ogromny wrzask, jednak z czasem metoda poskutkowała, i córeczki zasypiały ponownie, bez butelki. I teraz pewnie powiecie, że zarówno ja, jak i inne tutejsze matki, jesteśmy wyrodne, gdyż odmawiamy nocnego karmienia maluszkom. To nie tak do końca, bo przecież, jeśli dziecko się nie uspokoi, i nie zaśnie, to oczywiście, że dostanie pokarm, jednak czasami, nocne karmienia, zwłaszcza te w późnym okresie, to bardziej przyzwyczajenie niż potrzeba. Bo tak na zdrowy rozum, Wam również zdarza się wybudzić w nocy z powodu hałasu, światła, czy potrzeby skorzystania z toalety, i okazuje się, że, mimo iż jest sam środek nocy, to burczy Wam w brzuchu. I co wtedy? Udajecie się do kuchni, smażyć jajecznice i robicie kanapki? No właśnie. Francuzi, uważają, że głód jest rzeczą naturalną, i musimy go poczuć, również małe dzieci.

I tu zaczyna się ogromna przepaść między polską, a francuską edukacją żywieniową… Czy wiecie, że Francja jest w czołówce państw wysoko rozwiniętych, gdzie jest jeden z najniższych odsetek społeczeństwa z nadwagą? A czy wiecie, że Polska, należy do czołówek państw wysoko rozwiniętych, gdzie dzieci i młodzież, mają największe tendencje do tycia? Powodów jest wiele, i na pewno jest nim brak ruchu, zbyt częste oglądanie telewizji, czy złe odżywianie. Jednak w przypadku polskich dzieciaków, z moich obserwacji wynika, że winni są temu rodzice i złe nawyki żywieniowe. W czasach, gdy sami byliśmy dziećmi, zarówno my, jak i nasi rodzice, chipsy, batoniki czekoladowe, napoje gazowane, i innego rodzaju słodkości, były na wagę złota. Mieliśmy do nich ograniczony dostęp, dlatego na podwieczorek, częściej dostawało się bułkę z masłem i dżemem, niż Kinder kanapkę. Przekąską było pokrojone w kawałeczki jabłko, a nie paczka chipsów, na których widnieje niemal cała tablica Mendelejewa. 

Dzisiejsi, polscy rodzice, nie do końca zdają sobie sprawę, że wyrządzają swoim dzieciom krzywdę. Bo tak naprawdę, zaspokajając ich cukrowe zachcianki, źle wpływają na ich rozwój. Kinder kanapka, nie zaspokoi głodu u dzieci, a wysoka dawka cukru, przyczyni się tylko do podniesienia, i natychmiastowego spadku energii u maluchów. Jednak, to nie, jakość produktów, które otrzymują polskie dzieci mnie przeraża, lecz ich ilość. Zauważyłam, że u nas, dzieciaki po prostu non stop jedzą!!! Bez względu na to czy są głodne, czy nie, podaje się im jedzenie, tak, więc średnio, co dwie godziny, otrzymują jakąś przekąskę (co również zauważyłam u naszych amerykańskich i kanadyjskich przyjaciół, ale już nie u niemieckich) Tak więc na dobrą sprawę, gdy maluchy siadają do obiadu, czy kolacji, najzwyczajniej w świecie nie są głodne, tak więc ryba z groszkiem i marchewką, nie wzbudzi w nich zainteresowania. Tutejsi rodzice, trzymają się ściśle, pór posiłków, zarówno swoich, jak i ich pociech. Śniadanie, obiad, podwieczorek, i kolacja, to cztery posiłki serwowane, małym i dużym francuzom. Jeśli dziecko nie zje na przykład obiadu o godzinie 12.00, bo miało tysiąc różnych powodów, to następny posiłek, będzie podwieczorkiem. Żaden rodzic, nie będzie dziecku proponował obiadu o 14 czy 15. Nie chciałeś jeść? To twoja sprawa, teraz poczekasz. Wydaje się Wam to okropne? Macie wrażenie, że to jedzenie na komendę? A co jeśli dziecko o 12 po prostu nie jest głodne? No cóż, jeśli zjadło śniadanie o 7-8 rano, to siłą rzeczy musi być głodne o 12! Jeśli nie chce jeść, bo jest zbyt zajęte czymś innym? Cóż, to już jego problem i zachcianka, o 14 to rodzic będzie zajęty czymś zupełnie innym, i nie będzie miał czasu na robienie dziecku jedzenia. Innym problemem, z którym napotkałam się w Polsce, są rodzice, którzy „chodzą z jedzeniem” za swoim dzieckiem. I jedna łyżeczka, i druga, i trzecia. Jest to zachowanie, całkowicie niedopuszczalne wśród tutejszych norm. Jemy przy stole, za pomocą widelca, noża, i łyżki, i nie ma taryfy ulgowej. Tylko maluszki, są karmione rzez rodziców, starsze dzieci, uczy się samodzielności, i oczywiście samodzielnej konsumpcji posiłków. Również słowo „nie lubię” nie jest akceptowane. Jak możesz nie lubić, jeśli nie spróbowałeś, dlatego każde dziecko ma obowiązek skosztować danej potrawy, ma prawo jej nie polubić, ale musi spróbować, gdyż tylko dzięki temu nauczy się i przekona, do różnych smaków. 

Posiłki dzieciaków, tak jak i dorosłych, składają się z kilku dań, przystawka, danie główne, sery i deser. W tygodniu, są to jednak zdecydowanie prostsze menu, przystawka będzie warzywna przekąska w postaci marchewki, rzodkiewek, czy ogórka. Często pomijany jest ser, a deser…. No właśnie, dla tutejszych dzieciaków, deserem są jogurty!!! Ewentualnie owoce! Tutejsze maluchy, nie jedzą na deser ciastek i cukierków, te dostają w porze podwieczorku. Na początku, moja mama była zbulwersowana, faktem, że nie podawałam córeczką jedzenia między posiłkami, czy starałam się ograniczyć konsumpcję mięsa do jednego posiłku dziennie (dziecięce nerki, nie potrafią przerobić, zbyt dużej ilości produktów mięsnych) jednak z czasem, chyba się przekonała. Zwłaszcza, iż moja mieszkająca w Polsce siostra, poszła dokładnie w tym samym kierunku. Gdy kilka dni temu, o 22h, jej trzyletni synek, zamiast położyć się grzecznie spać (cóż francuskie metody spania, nie działają jeszcze na Adasia, ale wszystko jest tylko kwestią treningu, upartości i konsekwencji) zawołał jeść, moja mama, jako kochająca babcia, natychmiast się poderwała, aby zrobić maluchowi kanapki. Moja siostra, jednak w porę ją zatrzymała, mówiąc do Adasia, że kolacja, już była, a on preferował bawić się, zamiast jeść ze wszystkimi. Teraz ma iść spać, a jutro rano dostanie śniadanie. Niezadowolony maluch, położył się do łóżka, i poszedł spać głodny. 

 Możecie, nie zgadzać się z tą metodą, możecie uważać ją za okropną i okrutną, jednak fakty mówią same za siebie, francuskie dzieci, są jednymi ze zdrowszych, szczuplejszych (nie chudych) dobrze odżywionych, konsumujących najmniej słodyczy, i zdyscyplinowanych kulinarnie w świecie. Zresztą, sami dorośli również tacy są. W takim kulinarnym wychowaniu, pomaga szkoła, przedszkole, a nawet żłobek, które rządzą się tymi samymi prawami. Również wspólne rodzinne posiłki, ułatwiają edukację żywieniową maluchów. U mnie w domu, mimo iż mąż pracuje do późna, staramy się jeść razem. W tygodniu będą to śniadania, kolacje, niestety jemy same z dziewczynkami. Jednak w sobotę i niedzielę, zawsze jemy obiad rodzinnie, i cała czwórka je to samo, tyle, że 10 miesięczna, bezzębna Ophelcia, dostaje to w wersji zmiksowanej. Wczoraj na kolację, zrobiłam sałatkę, mozzarella, awokado, pomidory, smażony bakłażan, bazylia i czarne oliwki. Lilka zjadła bez awokado, do którego się nie może przekonać. Ophelia dostała to samo co Lilka tylko, że w wersji puree. Dziś przygotuję sałatkę, grejfrut, owoc granatu, awokado, mango, krewetki i szczypiorek, w wersji dla Lilianki, krewetki zastąpię wędzonym łososiem.  Ophelia dostanie wersję mniej skomplikowaną, czyli gotowany łosoś, słodki patat, marchewka i szczypiorek. Mała Lilka, od zawsze uczona była jedzenia tego, co my, bez żadnej taryfy ulgowej. Świadczą o tym tutejsze restauracje, gdzie nie ma menu dla dzieci, a maluchy dostają identyczne posiłki jak ich rodzice. Francuskie nawyki żywieniowe, wynikają z troski o dzieci, ale również z wygody rodziców. Tutaj po prostu nie ma przysłowiowego „koncertu życzeń” a dzieciak to nie cesarz chiński, żeby mu szykować tysiące potraw.

Dla tutejszych rodziców, priorytetem jest nie tylko dziecko, ale cała rodzina. Dziecko, musi się nauczyć, że stanowią jedną zgraną ekipę, w której każdy ma czas dla siebie, ale również czas wspólny. Maluchy muszą zrozumieć, że wieczory to czas dla rodziców, a popołudnia, to czas na zabawę z nimi. Dzieci, muszą pojąć, że jedzenie to przyjemność i satysfakcja, ale według panujących norm i reguł.

Już niedługo ciąg dalszy wpisu, na temat wychowania po francusku, przedstawię, Wam kilka innych ciekawych punktów, tutejszej edukacji, nie tylko tych pozytywnych. Tym czasem, z niecierpliwością czekam na Wasze opinie i reakcje, dotyczące tutejszego podejścia do dzieci.

(pisząc o francuskich rodzicach, i ich metodach wychowawczych, ale również o polskich rodzicach, i ich podejściu, nie mam na myśli oczywiście wszystkich rodziców, gdyż jak wiadomo, ludzie są różni na całym świecie)