Edukacja po francusku - część druga

Ciekawym elementem edukacji po francuski są wszelkiego rodzaju formy grzecznościowe, które już małe dzieci, używają podczas swoich zabaw. Oczywiście, że polskie maluchy, również mówią „proszę” „dziękuję” czy „przepraszam”, jednak odnoszę wrażenie, iż we Francji, rodzice kładą na to silniejszy nacisk, i zdecydowanie bardziej egzekwują magiczne słowa. Może, dlatego, że dorośli Francuzi, są wobec siebie zdecydowanie bardziej mili i uprzejmi (nawet jeśli ma to być, tylko na pokaz) niż przeciętni Kowalscy? Jednak, to nie te zwroty grzecznościowe przykuły moją uwagę, lecz fakt, że tutejsze dzieciaki, najzwyczajniej na świecie w stosunku, do gości zachowują się jak ich rodzice. Podczas wizyt u moich przyjaciół, za każdym razem pojawiając się w drzwiach, witana jestem przez wszystkich domowników. I nawet starsze dzieci, zajęte grą na komputerze muszą przyjść się przywitać. Oczywistym faktem, dla nas Polaków mieszkających we Francji, jest to, że mieszkańcy kraju nad Sekwaną, na powitanie i na pożegnanie, obcałowują się mniej, lub bardziej wdzięcznie. Od dzieci, również wymaga się, tego typu zachowania. Jednak nie wszystkie maluchy, z wiadomych powodów, mają ochotę na pocałunki, z obcymi ludźmi. Dlatego też, zamiast serdecznego buziaka, muszą uścisnąć dłoń, lub chociaż powiedzieć „Dzień Dobry” W Polsce, zauważyłam, że od dzieci nie wymaga się tego typu zachowań, i są one całkowicie odcięte od pojawiających się w domu osób. Nie muszą nawet oderwać się od telewizora, aby łaskawie obrzucić wychodzących gości spojrzeniem. Wydaje mi się jednak, że to zarówno wina rodziców, jak i ich przyjaciół, którzy odwiedzając rodzinę, często sami ignorują najmłodszych domowników. Tutaj, do dziecka podchodzi się jak do odrębnej, niezależnej jednostki, która jest ważna na równi z gospodarzami. Może to właśnie, dlatego dorośli Francuzi, tak chętnie witają się wszędzie? Już od najmłodszych, wpaja się dzieciom szacunek do innych osób, z racji wykonywanie ich zawodu. U mojej córeczki w przedszkolu, prawie wszystkie dzieciaki witają się grzecznie z panią woźną, sprzątającą klasy, a sama byłam świadkiem, gdy moja francuska koleżanka zganiła dziecko, które nabłociło w kuchni, dopiero co umytej przez gosposie, mówiąc mu, że takie zachowanie to brak szacunku dla pracy innych (5 latka, musiała wytrzeć ręcznikami papierowymi, brudne ślady z podłogi)

Innym, równie interesującym elementem francuskiej edukacji, w moim mniemaniu pozytywnym, jest nadopiekuńczość, a właściwie jej brak. To nie jest tak, że maluch pozostawiony jest sam sobie, jednak rodzice, nie chodzą za nim jak za cieniem, sprawdzając, co pięć minut, czy nic mu się nie stało. Dzieci uczą się samodzielności, wyjątkowo szybko. Przykładem tego, może być plac zabaw, gdzie większość francuskim matek, będzie plotkowała z koleżankami, przeglądała prasę, czy surfowała po necie, a dzieciaki, będą same wchodziły na drabinki. Mimo to, są czujnie obserwowane przez rodziców, gotowych podbiec w każdej chwili. Gdy taka mała gapa przewróci się, i zedrze kolano, reakcja przeciętnego francuskiego rodzica będzie inna niż polskiego. Tutejsza mama, oceni sytuację i podejdzie do niej z większym dystansem. Nie będzie się użalać, lamentować, i pocieszać malucha przez kolejne pół godziny. Każe mu się podnieść, powie, że upadek jest normalną konsekwencją nieuważnego biegania i skakania, oraz że to tylko lekkie otarcie. Zdezynfekuje ranę, da buziaka w czoło, wytrze zapłakane oczy, i popchnie do dzieci, w celu dalszej zabawy. Francuska mama jest troskliwa, ale stara się pozostać zdystansowana do wielu sytuacji. Ostatnio, przyjaciółka mojej czterolatki, przybiegła na skargę do swojej mamy, podczas zabawy w naszym ogródku, w której uczestniczyły inne dzieci. Mama małej skarżypyty, wysłuchała ją raz, drugi, trzeci, a w końcu zapytała się, dlaczego skarży? Matka, powiedziała jej, że są to problemy między nią a jej przyjaciółkami, i powinny nauczyć się rozwiązywać je sama, bez interwencji dorosłych. Mimo to wcześniej wysłuchała, aby sprawdzić czy dziecku nie dzieje się krzywda, jednak sprawa była błaha, i jak to bywa z małymi dziećmi, koleżanki kłóciły się o stroje dla lalek. Innym przykładem, były sobotnie urodziny, kolegi z klasy, podczas których siedmiu chłopców, kłóciło się, a nawet pobiło o dwa miecze rycerskie. Jedna z mam, wstała, zabrała chłopcom zabawki, mówiąc, że nie interesuje jej, kto zaczął, lecz jeśli nie potrafią się podzielić, to nikt nie będzie się nimi bawił. Dyskusja była krótka. Inni rodzice nie interweniowali, nie sprzeciwiali się, tylko spokojnie pili kawę i dyskutowali. Chłopcy po kilkuminutowym lamencie, pobiegli skakać na trampolinie, i zapomnieli o zamieszaniu. Tutejsi rodzice, słuchają swoich dzieci, lecz starają się jak najmniej ingerować w ich środowisko, pragnąc, aby maluchy same rozwiązywały swoje kłopoty i problemy. Tutejsi rodzice, podniosą malucha, który upadnie biegnąc, ale po to, aby zachęcić go do dalszego biegania, a nie użalania nad sobą.

We Francji, dzieci są uważane ze pełnowartościowych członków rodziny, którym poświęca się zarówno czas, jak i uwagę. Rodzice w Paryżu, chętnie zabierają swoje pociechy do muzeów, galerii, teatrów, jeżdżą z nimi na wakacje i chodzą na spacery. Jest jednak moment, w którym dzieci, nie są mile widziane, i w przeciwieństwie do Polski, ich obecność nie zostanie zaakceptowana. Mam tu namyśli, wieczorne spotkania, czy kolacje dorosłych. Dzieci, zjedzą swój posiłek przy osobno nakrytym stole, a nie podczas wspólnej konsumpcji z dorosłymi. Następnie, przez cały okres spotkania wieczornego, nie są mile widziane przy stole. A to z kilku powodów, jednym z nich, jest chęć swobodnej dyskusji dorosłych. Kilka lat temu, znajomi podczas wieczornego przyjęcia, zamiast wysłać córeczkę, aby bawiła się z innymi dziećmi w pokoju obok, trzymali ja na kolanach przy stole. Jak to często bywa przy francuskim stole, rozmowa stoczyła się na gorące i bardzo dorosłe tematy. Gdy użyłam kilku, niecenzuralnych słów, mój kolega, tata dziewczynki, również obcokrajowiec zwrócił mi uwagę, że przy stole jest dziecko. Spojrzałam na zegarek, i odpowiedziałam, że jest sobota, dochodzi dwunasta w nocy, i że to mała dziewczynka nie jest na swoim miejscu, a nie moje słowa, bo jeśli nie przy takiej okazji, mogę się swobodnie wypowiedzieć to, kiedy? Na mszy niedzielnej?

W ramach edukacji, tak "nieedukacyjnie" wyglądają nasze poranki

Jest jednak kilka zachowan, reguł, które nie budzą mojej sympatii, wywołują zdziwienie, niezadowolenie, a nawet szokują. Całkiem niedawno dowiedziałam się, że grupa przedszkolna mojej córeczki, w przyszłym roku szkolnym, ulegnie zmianie. Dzieci, zostaną „wymieszane” z dziećmi z innych grup maluszków, aby się socjalizować!!! Całkowicie mnie to załamało… wielkie przyjazne na całe życie, zostaną rozbite w ramach integracji społecznej? Cóż nie jestem psychologiem dziecięcym, ale wydaje mi się to bardzo skomplikowanym procesem emocjonalnym u tak małych dzieci, które nie chętnie zgodzą się na nowe warunki, i mogą sprawia, trudne warunki. Jednak dorośli Francuzi, uważają, że jest to konieczne, aby dzieci nauczyły się integracji…. Hmmm, ostatnie badania naukowe, kanadyjskich obserwatorów, wykazały, że Francja ma najsłabiej socjalizujących się obywateli w Europie, że Francuzi, mają problemy w nawiązywaniu nowych kontaktów, i nie potrafią zawierać nowych znajomości…Może, tutaj należy zacząć szukać przyczyn???

Kolejnym zadziwiającym mnie elementem, tutejszej edukacji, jest…. Smoczek. Spacerując po paryskich ulicach, zaobserwujcie, jak wiele dzieciaków, które mają skończone trzy latka, chodzi po ulicy ze smokiem w buzi (ewentualnie kciukiem) Widok 6 letniego dzieciaka, z plastikową zatyczką, Aventu, nikt tutaj nikogo nie dziwi. To samo dotyczy picia mleka z butelki. Od trzylatka, wymaga się posługiwania widelcem i nożem, ale sześciolatek pije kakao prze butelkę ze smoczkiem. Jedna z moich koleżanek, już dorosła kobieta, przyznała się, że piła tak mleko do 10 roku życia!!!! Są to dla mnie całkowicie abstrakcyjne historie, których najzwyczajniej w świecie nie mogę pojąć…

Kolejnym elementem tutejszej edukacji jest…. Bicie dzieci, (lub nie), o której, tak bardzo chcecie usłyszeć. No cóż, ja swoich nie biję, i nie robi tego nikt z bliskich mi osób. Muszę przyznać, że jest to dość skomplikowana sprawa, o której napiszę w kolejnym poście, gdyż teraz muszę dać podwieczorek Ophelci, a potem ruszyć po Liliankę do przedszkola.

Miłego popołudnia, i pamiętajcie, że najlepsze wychowanie, to takie, które Wam pasuje, i które sprawia, że tworzycie szczęśliwą rodzinę.