Taka jaka jestem...

Powiedzcie mi, jak to jest, że człowiek, a zwłaszcza kobieta, nigdy, ale to po prostu nigdy nie jest w pełni usatysfakcjonowana i zadowolona ? Czy kiedyś, któregoś poranka, patrząc na siebie w lustrze, stwierdzimy, ale ze mnie laska, mam jędrny tyłek, płaski brzuch, sterczące piersi i cerę jak u niemowlaka. Nie, my na siebie patrzymy, i co widzimy? Grube uda, fałdy na brzuchu, obwisłą skórę na ramionach. Idąc do pracy, stawiamy sobie cel, założenie, że dzisiaj zrobimy to, i to, i tamto. Później się okazuje, że oczywiście postawiliśmy poprzeczkę bardzo wysoko, i udało na m się wykonać tylko 80%, zamierzonego celu. Tylko czy aż? No właśnie, szklanka znowu do polowy pusta. Wracając do domu metrem, autobusem, czy tramwajem, patrzysz na kobiety, które Cię otaczają i stwierdzasz, że jedna ma fajniejsze buty, druga wystrzałowy płaszcz, a trzecia czapkę z pomponem z lisa, tak bardzo modną w tym sezonie. A Ty? Co z tego, że twoja najnowsza kurtka, którą masz na sobie, to ostatni krzyk, mody, prezentowany w każdym kobiecym czasopiśmie. Gdy już jesteś w domu, to okazuje się, że naczynia leżą w zlewie, zabawki są rozniesione po całym domu, a na podłodze strasznie nasypane. No tak, u Twojej przyjaciółki, to jest tak czyściutko i posprzątane, że aż lśni! A u Ciebie, prawdziwy Woodstock! I gdy po raz kolejny, przypalisz warzywa na patelni, albo rozgotujesz makaron, to znów pomyślisz jak bardzo dobrze gotuje Twoja sąsiadka, której się to nigdy nie zdarza…

Czy, zastanawialiście się kiedyś, jak to jest, że wszyscy otaczający Was dokoła ludzie wszystko robią lepiej, potrafią lepiej, wyglądają lepiej, po prostu są lepsi???  A Wy, jesteście takimi wielkimi nieudacznikami? A może, po prostu, tak jak ja nie potraficie dostrzec tego, co macie? Nie potraficie docenić własnych sukcesów i osiągnięć? Nie potraficie cieszyć się sobą. Nie widzicie, jak piękne jest Wasze życie. Czy tak jak ja, gnacie ciągle do przodu, starając się być „człowiekiem doskonałym”? Tylko, nawet, jeśli osiągnięcie, zamierzone cele w 100%, to i tak znajdzie się coś, z czego nie będziecie zadowoleni…

Bo tak na prawdę, wczoraj doszłam do wniosku, że nikt nie jest doskonały. W związku z tym, ja również doskonałą nie będę, choćbym nie wiem jak bardzo się starała.

Dlatego od dzisiaj zaczęłam (a przynajmniej staram się) w pełni akceptować siebie, taką, jaką jestem. Za sprawą mojego trenera, wyrzuciłam wagę przez okno (w realu zniosłam do piwnicy) Zjadłam normalny! obiad, w którego skład wchodziło mięso, a nie zupę warzywną. Jeansy, które były przyciasne przed drugą ciążą schowałam na dno szafy, a jeansy, w które się bez problemu wbijałam przed pierwszą ciążą spakowałam na wydanie. Umówiłam się do dermatologa, fryzjerki i kosmetyczki, aby zaradzić cos z moją cerą i włosami. A dziś rano poszłam do sklepu, i bezczelnie kupiłam trzy obcisłe sukienki i bluzkę. Projekt, nad którym pracuje, i który pożera mi cały czas wolny, i który nie pozwala spać po nocach, poszedł dziś w odstawkę, bo przecież nic, na siłę. I nie ma fizycznej możliwości, abym wykonała go w terminie, który wymyśliłam. Dziś wieczorem, gdy położę spać dziewczynki, zamiast wstawić kolejne pranie i suszenie, i zająć się porządkowaniem domu, po moim trzyletnim tornadzie, i sześciomiesięcznej wichurze, po prostu…. Naleje wody do wanny, włączę muzykę, wypiję wino i będę najzwyczajniej w świecie akceptować siebie, taką, jaka jestem. W związku z tym, na kolacje są kanapki!

Niezapomnijcie, że do 10 lutego, trwa głosowanie, w konkursie Blog Roku.

Dlatego, jeśli lubicie czytać moje herezje wypisywane na blogu, to zapraszam do głosowania, na mnie i mojego bloga, w kategorii Tekst Roku. Sms do wysłania są tylko z polskich numerów, a wiem, że znaczna część z Was mieszka za granicą. Więc jeśli chcecie oddać głos na mojego bloga, nie pozostaje Wam nic innego niż przekonać rodzinę w Polsce :) Wszystkim Wam bardzo dziękuje!!!

Sms kosztuje 1,23 zł, a pieniądze z głosowania, przeznaczone są na wsparcie

 Fundacji Dzieci Niczyje