smoki i smoczki z cyklu wychowanie po francusku

No cóż, moja mała pięciomiesięczna córeczka ma pecha, w kwestii chorób. Jako trzy miesięczny maluszek, dostała zapalenia płuc, a dwa tygodnie temu, mimo codziennie serwowanych probiotyków, złapała jelitówke. Tak, więc ani ona, ani my, nie spaliśmy przez ostatnie tygodnie. Gdy w ubiegłą środę, całkowicie wyzdrowiała, spodziewaliśmy się, że wszystko wróci do normy, i ponownie zacznie przesypiać całe noce. Niestety nasze maleństwo, wybudzało się z płaczem za każdym razem, gdy gubiła smoczek, co potrafiło się jej przydarzyć siedem razy w ciągu naszej sześciogodzinnej nocy. Nie muszę, więc Wam tłumaczyć, w jakim stanie byliśmy na następny dzień. Ja jednak nie dałam za wygraną, i po intensywnych poszukiwaniach w necie, książkach i poradnikach tutejszych młodych mam, postanowiłam nauczyć spać córeczkę bez smoczka. Czwartkowa noc była tragiczna, piątkowa była porażka, w sobotę już było lepiej a z niedzieli na poniedziałek było po prostu cudownie. Ofelcia, ponownie zaczęła przesypiać po 10-11 godzin, bez budzenia się …. Ach jak cudownie.

Gdy w sobotę, pochwaliłam się znajomym, ze odzwyczajam małą od smoczka w nocy, patrzyli się na mnie jak na dziwoląga. Dzisiaj rano, Panie w żłobku kiwały głowami niedowierzeniem, a znajoma mama, której synek chodzi z Lilką do przedszkola nie mogła się nadziwić. No tak, Ci, którzy mieszkają w Polsce, nie są wstanie zrozumieć sensu mojej wypowiedzi, ani nie rozumieją, dlaczego wszyscy dokoła wydają się być zaskoczeni. Otóż we Francji, tym wolnym i liberalnym kraju, na zachodzie, gdzie wydawałoby się, ludzie są do przodu i na czasie, nikogo, ale to absolutnie nikogo nie dziwi czterolatek chodzący po ulicy ze smoczkiem, czy sześciolatek, który pije mleko z butelki ze smoczkiem. Tutaj należy to standardów jak chrupiąca bagietka na śniadanie, czy obiad serwowany o dwunastej. Tak, więc w przedszkolu, w grupie mojej córeczki, która ma trzy i pół roku, większość dzieciaków nadal paraduje ze smoczkami i przytulanką dudu, z którą się nigdy, ale to nigdy nie rozstaja. (Historia dudu zasługuje na osobny wpis !!!)  Lilka pozbyła się smoczka mając trzy lata, w dniu swoich urodzin, wcześniej od drugiego do trzeciego roku życia, miała prawo korzystać ze smoczka tylko i wyłącznie do spania. Moja córeczka należy do wyjątków. Również fakt, że zaczęła korzystać z toalety, jako dwulatka, był całkowicie niebywały wśród tutejszych dzieciaków, które pozbywają się pieluszek dopiero idąc do przedszkola. Nie uważam bynajmniej, aby to moje dziecko było wybitne, w porównaniu do francuskich dzieciaków, myślę, że problemy ze smoczkami i pieluchami wynikają przede wszystkim z lenistwa i niekonsekwencji rodziców. Bo przecież łatwiej jest w nocy wstać i błyskawicznie « zakorkować » dziecko smoczkiem, niż stać nad łóżeczkiem i głaskać maleństwo starając się je uspokoić. Zgadzam się z wychowaniem i metodami wychowawczymi po francusku, ale niektóre z nich to jednak absolutna porażka.

Nie będę się cieszyła za wcześnie, ale myślę, ze jesteśmy na dobrej drodze do pożegnania się ze smoczkiem przynajmniej w nocy. Jeszcze troszkę się pomęczymy, ale pózniej będzie nam już tylko łatwiej…

Myślę, że kiedyś opublikuję całego posta, a nawet kilka, dotyczącego wychowania po francusku, które mimo wielu wad, ma całe mnóstwo zalet, wartych bliższego przyjrzenia się